5 maart 17:30
Na een volle dag werken sluit ik mijn computer af. Breng mijn vaat naar de keuken en roep naar hen die nog aan het werk zijn; tot morgen!
Het is voor mij tijd om naar school te gaan. Om 6 uur begint mijn les. Gelukkig hoef ik niet lang in de auto te zitten een minuut of 10 maar het is altijd wel een drukke weg.
Rond 10 voor 6 ben ik op de vierde verdieping van verzamelgebouw zuid. Hier heb ik mijn lessen. Voor ik naar het lokaal toe ga, ga ik nog gauw even naar het toilet.
Wanneer ik bij mijn lokaal kom zie ik dat de voorste tafels nog vrij zijn fijn. Ik zit graag vooraan. Ik zet mijn tas op de tafel en ga zitten. Ineens krijg ik erg last van mijn nek en een ontzettende hoofdpijn. Ik loop al een tijdje bij de fysio omdat de spieren in mijn nek zo vast zitten. Ik bedenk bij mezelf vast een verkeerde beweging gemaakt en nu is er een spier verkrampt en daardoor ook de hoofdpijn. Even masseren en het zal wel weggaan. Met mijn hoofd naar beneden gebogen begin ik met het masseren van mijn nek. Achter me vraagt iemand of het wel goed met me gaat. Ja hoor zeg ik gewoon wat last van mijn nek zal zo wel overgaan. De persoon vraagt of ik misschien een bekertje water wil. Nee hoor dank je wel.
Mijn leraar komt binnen ik kijk op en zie hem dubbel. Hmm misschien dat het toch iets heftiger is deze les kan ik zo in iedergeval niet volgen. Ik loop naar hem toe en vertel hem wat er aan de hand is en excuseer mij voor de rest van de les. Hij zegt nog ga zo niet zelf naar huis toe rijden.
Net buiten het lokaal is een ruimte met wat tafels en reclamefolders op rekken. Ik ga hiet zitten en ga verder met het masseren van mijn nek. Opeens wordt ik misselijk. Ik loop naar de toiletten en geef over. Bij de eerste keer overgen vallen er direct zweetdruppels van mijn neus. Oke dit is wel heel heftig denk ik dan.
Na nog een paar keer overgeven voel ik ineens dat ik weer moet plassen en ik moet ook poepen. Ik ga op het toilet zitten nadat ik met moeite mijn rok en panty naar beneden heb getrokken. Ik voel me zwak en terwijl ik daar zit komt mijn bhv cursus weer boven. Daar is ooit gezegd: wanneer iemand ineens ook zijn ontlasting kwijt moet kan dit een teken zijn van een ernstige situatie en is het altijd verstandig een ambulance te bellen. Zo heftig zal het toch niet zijn? Maar inmiddels ben ik zo zwak dat ik moeite heb om mezelf weer schoon te maken. Dan wordt ik weer misselijk en terwijl ik weer op mijn knieën voor de wc zit en alles in mijn lichaam zich naar voren beweegt om over te geven krijg ik ineens een verschrikkelijke nekkramp waardoor mijn hoofd naar achteren klapt.
Nu is het genoeg ik moet naar een arts. Helemaal bezweet en zwak probeer ik mezelf weer aan te kleden. Dit lukt ik maak de wc schoon en begin de 200 meter lange tocht met boekentas naar de receptie.
Daar aangekomen vertel ik de receptioniste wat er aan de hand is en vraag haar een ambulance te bellen. ‘Ga eerst eens even zitten’ zegt ze. ‘Zal ik je ouders voor je bellen?’ ‘Nee’ antwoord ik. ‘Ik heb een arts nodig mijn ouders zijn geen artsen’ ze staat op en loopt naar een kamer aan de andere kant van de hal. De deuren staan open en er zit hooguit 2 meter tussen de kamers.
Ik hoor haar tegen haar collega zeggen er zit hier een meisje ik weet niet wat ik moet doen ze is ziek en ze wil perse dat ik een ambulance bel. Haar collega zegt als ze daar zo stellig in is dan zou ik het maar doen.
Ze komt terug pakt de telefoon en belt 112. Ze vertelt dat ze er een meisje bij haar zit die hoofdpijn heeft en erg misselijk is en wilde dat ze 112 zou bellen. De persoon aan de andere kant van de lijn vraagt of het misschien griep kan zijn. Ik krijg de vraag is het misschien griep? Nee zeg ik dit is geen griep.
Binnen 5 minuten is de ambulance er. De broeders van de ambulance vragen mij wat er aan de hand is. Ik vertel ze precies wat er allemaal gebeurt is. De ambulance broeder kijkt me aan en zegt we zullen eerst je bloeddruk is opmeten. Terwijl hij daar mee bezig is vertel ik hem dat ik bij de fysio loop en vraag hem of het daar wat mee te maken kan hebben. Hij zegt met een lach; Gaat jouw fysiotherapeut zo hard handig met je om? Nee lach ik dat niet.
Nadat ze klaar zijn met mijn bloeddruk opmeten vragen ze ok wat wil je met ons mee of naar huis. Met jullie mee antwoord ik en hij zegt ja dat lijkt me verstandig.
In het ziekenhuis brengen ze me naar een kamer op spoedeisende hulp. Tegen de zuster zeggen ze ze kan het zelf heel goed vertellen dus dat laten we haar doen.
Ondertussen voel ik me alleen maar zwakker en wanneer ik weer moet vertellen wat er allemaal gebeurt heb ik het gevoel dat ik het niet goed vertel en baal ik dat de broeders al weg zijn.
Na mijn verhaal aangehoord te hebben legt de zuster mij aan het infuus en andere toeters en bellen en vraagt me of ik iemand wil bellen.
Mijn vriend waar ik mee samenwoon hij moet mijn auto ophalen want ik zal zelf vandaag in iedergeval niet meer rijden. Ze vraagt mij zijn nummer en ik geef dat. Dan geeft ze me de hoorn van detelefoon. Hoor je wat? Vraagt ze. Ja, mijn eigen telefoon. Shit ik weet zijn nummer niet meer! Ik weet nog wel ons huisnummer. Gelukkig is hij thuis en neemt op. Schat niet schrikken ik ben in het ziekenhuis. Ik ben onwel geworden en mijn auto moet opgehaald worden kan jij dit regelen? Natuurlijk schrikt hij hij vraagt waar ik ben en zegt het te gaan regelen.
Ik zit in een rolstoel. Alles flitst om me heen. Stop eens met rennen denk ik.
Ik zie een groot wit iets voor me alles is wazig.
Ik lig in bed er komt een vrouw op me af met een groep co assistenten. Ze zegt ik wil dat jullie hier bij zijn hier kunnen jullie veel van leren.
Ze stelt zich aan me voor en zegt dat ze neuroloog is. Je hebt een hersenbloeding. Oh ok denk ik maar ik kan alles nog bewegen dus het zal niet heel ernstig zijn. Je moet hieraan geholpen worden daarom word je straks naar het Elizabeth in tilburg gebracht. Dat lijkt ons beter aangezien je in brabant woont.
De zuster vraagt of ik nog iemand wil bellen. Nou misschien dat het goed is om nu maar mijn ouders te gaan bellen.
Mijn moeder nam op en de zuster vertelde haar wat er aan de hand was. Dat ze me mocht spreken maar alleen als ze kalm bleef want ik moest ook kalm blijven.
Mam? Hoi meisje. Niet zo handig he? Geen zorgen we komen naar je toe.
Mijn vriend is nog bij mij in het ikazia geweest dit weet ik niet meer. Ik weet ook niets van de rit naar tilburg.
Mijn ouders zijn direct naar tilburg gegaan.
In mijn vorige blog schreef ik dat ik het soms moeilijk vind om te horen dat ik er goed vanaf ben gekomen. Maar ik vind wel dat ik geluk heb gehad.
Geluk dat ik niet meer in de auto zat. Geluk dat ik in rotterdam was en niet thuis. Mijn huisarts zei later als ik dit hoor zou ik gedacht hebben aan een migraine aanval. En zou je naar bed hebben gestuurd. In dat geval zou ik het niet overleefd hebben. Geluk dat ik die bhv cursus had gevolgd en dus wist dat ik een ambulance nodig had. Geluk dat ik me niet van de wijs heb laten brengen en doorgezet heb in het vragen om die ambulance.
Geloof in jezelf luister naar je lichaam en als je het echt niet vertrouwd zorg dat je in het ziekenhuis komt. Beter een keer teveel dan te weinig.
Liefs hersensoep